Laatste ontmoeting met de Legionnair
In het kleine plaatsje waar onze kazerne
lag kwamen wij na een lange mars lustig
zingend binnen. Ik liep naast een andere
Hollander, een jongen uit Maastricht, die
Piet heette en we zongen Hollandse
liedjes.
Met negen-en-twintig man kwamen we op
een kamer te liggen. Om zes uur in de
morgen werden we met trompetgeschal ge
wekt; we kregen als ontbijt een halve liter
zwarte koffie met suiker en brood en om
acht uur werd aangetreden. De eerste mor
gen gingen we naar het kledingmagazijn
waar we in de kleren werden gestoken
twee stellen ondergoed (inclusief borst
rokken twee paar sokken en twee paar
schoenen, een uitgaanspak en twee stel
blauwe pakken, twee jassen, twee mutsen,
een kepi en een zonnelap die de nek voor
de felle zon moest beschermen. Dat was de
uitrusting van de legionnair.
Na een paar dagen marcheren en excerceren
moesten we op het kazerneplein aantreden
en kwam onze kapitein voorlezing doen
van onze eerste actie. Daar zul je het heb
ben, dachten we.
Twee sergeants, vier korporaals en veertig
manschappen moesten naar een boerderij
in de buurt om op jacht te gaan naar...
sprinkhanen. We zouden er een frank per
uur mee verdienen. In 1922 was de frank
een dubbeltje waard. Ik was ook bij de
veertig man. Wij kregen twee dekens mee,
een veldtent en brood, boter en kaas voor
vier dagen; middageten zouden we bij die
boer krijgen. De volgende morgen vroeg
marcheerden we naar de vijftien km verder
gelegen boerderij, waar ook legionnairs van
andere kazernes bleken te zijn. er waren
zo'n tweehonderd man bij elkaar.
Gewapend met een tak stonden de soldaten
in een kring om het land heen. Al slaand
op de grond liepen ze naar het midden
toe, terwijl ze de sprinkhanen voor zich
uitdreven. In het midden van het land had
de boer een grote hoop alfa en stro gelegd
en als tenslotte de sprinkhanen in die hoop
sprongen, staken enige soldaten de brand
erin, terwijl de anderen maakten dat ze
wegkwamen, want de hitte was ondraag
lijk. Een maand heeft deze eerste actie
van mij geduurd en toen ik op zaterdag
terugkwam in de kazerne had ik gelukkig
vrij van dienst tot de maandag daarop.
Eerste actie en reactie.
Maar die maandag was niet zo leuk...
We gingen 's morgens naar het excercitie-
terrein om schieten te leren. Toen ik aan
de beurt was, schoot ik steeds naast de
schijf, dat kwam omdat ik mijn rechteroog
wel, maar mijn linker niet apart kon dicht
doen. En toen kwam onze luitenant naast
me staan; hij had een rijzweep in de hand
waarmee hij mij een tik op mijn vingers
gaf als ik miste. Dat deed erg pijn want
ik had ook al meer moeten oefenen dan
mijn kameraden. Als je niet beter schiet,
krijg je om tien uur geen eten en ga je
vier dagen in de petoet op water en brood,
zei de luitenant.
Hierop werd ik zo woedend, dat ik op
sprong en op de luitenant aanlegde inplaats
van op de schietschijf. De luitenant werd
wit om zijn neus en sprong achteruit en ik
liep achteruit, zodat ik uiteindelijk met
mijn rug tegen de berg kwam te staan
waaraan onze schietschijf was bevestigd.
Toen sprak de luitenant met de tolk en
deze riep in het Vlaams, dat ik mijn kara
bijn maar moest wegsmijten en bij hem
komen, want dat ik geen straf zou krijgen
en wel eten, en dat het schieten beter zou
gaan.
Nou, dat heb ik toen maar gedaan. Een
korporaal bracht me naar de kazerne terug.
(Daar de heer Post, die ons deze ervarin
gen heeft toegezonden ons bedrijf inmid
dels heeft verlaten, moet dit de laatste af
levering van zijn verhaal zijn.)
SPECIALE ABONNEMENTSPRIJS
HET BESTE UIT READERS DIGEST
Door een bijzondere aanbieding van The
Reader's Digest N.V. kunnen leden van
ons personeel zich thans abonneren op Het
Beste uit Reader's Digest tegen een spe
ciale prijs van slechts 8,50 per jaar, bij
vooruitbetaling (of tweemaal 4,50 per
halfjaar). De normale prijs bedraagt twaalf
gulden per jaar.
Wie zich voor deze aanbieding interesseert
kan zich opgeven bij de heer Van Vrede
(kamer schuin tegenover de kas, toestel
263), die serieuze gegadigden ter nadere
kennismaking ook een exemplaar van Het
Beste ter hand kan stellen.
12
