AMSTEL-ECHO
11
vaart en het ontstaan van het wereldspoorwegnet
is door geen ander product zo sterk beïnvloed.
En dit alles wordt veroorzaakt door het feit, dat
we de landen in twee groepen kunnen verdelen:
de producenten of korenschuren, die een overschot
van het kostelijk voedsel bezitten, dat kan worden
uitgevoerd naar de consumenten, die een tekort
aan koren hebben.
Zo was het in de oudheid, toen grote korenvloten
het graan uit de rijke korenschuur Egypte naar
Italië brachten, en zo is het thans nog.
We kunnen wel zeggen, dat de tarwevoorziening
een van de moeilijkste problemen is, waarmee de
wereldhuishouding te kampen heeft.
Jaren van misoogst betekenden in het verleden
vaak hongersnood en fantastische graanprijzen.
Maar ook de „vette" graanjaren waren gevaarlijk.
Bij een te rijke oogst ontstond al spoedig een
overschot, waarmee men geen raad wist. De prijzen
daalden angstwekkend en meermalen ontstond een
tarwecrisis, die zowel voor de exporteurs als de
importeurs een ramp betekende. Is er niet te ont
komen aan die fatale afwisseling van hongersnoden
en iandbouwcrises?
Om op deze vraag een oplossing te vinden, kwa
men het vorig jaar exporteurs en importeurs in
Washington bij elkaar. Het was niet de eerste
keer, dat men probeerde het eens te worden. Maar
tot nog toe waren alle pogingen mislukt. Het ging
er in Washington om een maximum- en minimum
prijs vast te stellen. Wanneer men het eenmaal
eens zou worden over een maximumprijs, dan
konden de tarwekopers er zeker van zijn, dat ze
ook bij kleine oogsten nooit meer dan deze prijs
zouden moeten betalen. Aan de andere kant zou
den de exporteurs bij overvloedige graanoogsten
gebaat zijn bij een vaste minimumprijs.
Hét werd op de conferentie een kwestie van loven
en bieden. De exporteurs stelden een maximum
prijs van 200 dollarcent per schepel voor, terwijl
de importeurs aanvankelijk niet meer dan 165
dollarcent wilden neertellen. Na drie weken on
derhandelen werd men het eens: De exporteurs
beloofden aan de importeurs jaarlijks ruim 450
millioen schepel tarwe te leveren tegen een prijs
van ten hoogste 180 dollarcenten. De importeurs
verbonden zich op hun beurt in het eerste jaar
tenminste 150 dollarcent per schepel te betalen.
Deze minimumprijs daalt jaarlijks met 10 dollar
cent, terwijl de duur van de overeenkomst op 4
jaar werd vastgesteld.
Volgens de tarweprijzen van het vorige jaar be
tekende dit voor Nederland al een deviezenbespa-
ring van 30 millioen gulden. U ziet, hoe nauw wij
allen bij het resultaat van de tarwe-conf eren tie
zijn betrokken.
Maar de tarwe-overeenkomst betekende meer.
Ook al waren er enkele landen die niet meededen,
toch is de conferentie een mooi voorbeeld van
geslaagd internationaal overleg. En dit overleg is
in onze tijd even „broodnodig" als een niet al te
schommelende prijs van ons dagelijks brood.
DE BALLONWEDSTRIJD.
Bij het ter perse gaan van dit nummer bereikt ons
het bericht, dat één van de ballons is neergekomen
in... Uithuizen, een der noordelijkste plaatsjes in
de provincie Groningen.
De naam van de deelnemer of deelneemster wordt
•voorlopig nog angstvallig geheim gehouden, om
de spanning niet te verbreken. Misschien
Wie weet?
RECTIFICATIE.
In de 2e aflevering van het artikel „Voor onze
Fotovrienden", voorkomende in de Amstel-Echo
no. 9 van Mei 1950, pag. 3, staat abusievelijk ver
meld: Hierin blijft de foto uur tot 3 kwartier
(22e regel van onder)'. Dit moet zijn: 10 a 15 mi
nuten.
Het kranige Den Haag/Rotterdam team dat het onze met
32 sloeg.
Ook op het sportterrein liet Sint Joezoep zich niet onbetuigd
