0
p reió
6
AMSTEL-ECHO
Enkele maanden geleden stond de aflevering van
de Amstel-Echo in het teken van de export en daar
ik sindsdien de gelegenheid heb gehad wederom
een reis naar de Verenigde Staten van Noord-
Amerika te maken, hebben diverse leden van ons
personeel en de redactie van de Amstel-Echo mij
verzocht U eens iets te vertellen omtrent mijn
reiservaringen.
U moet niet van mij verwachten, dat ik U hier een
volledig zakelijk rapport kan geven, hiervoor is de
Amstel-Echo niet bestemd, doch ik wil U in ge
dachten meenemen op een reis, die voor velen
onder U ver lijkt doch welke, dank zij de tegen
woordige moderne transportmiddelen, eigenlijk
slechts betrekkeliik kort is. Immers, ik stapte des
avonds om halt tien op Schiphol in een Constel
lation van de K.L.M. en was de andere dag, des
namiddags om zes uur, reeds in mijn hotel te
New York.
Na vertrek van Schiphol, dat naar mijn bescheiden
mening en zonder chauvinisme te spreken, wer
kelijk een der mooiste en beste vliegvelden is van
de vele luchthavens, welke ik reeds mocht zien,
vond na een vlieg tijd van 2 uur en 20 minuten
de eerste tussenlanding op Prestwick in Schotland
plaats. Ik ben niet bijster enthousiast over deze
haven, waar, zoals U zich allen nog wel zult her
inneren, het vorige jaar Parmentier het slachtof
fer werd van de naar ik meen gebrekkige grond-
organisatie. Het aan het vliegveld grenzende
restaurant ziet er alles behalve aantrekkelijk en
helder uit en de verversingen, die men de lucht
reiziger daar aanbiedt, weerspiegelen eveneens de
minder rooskleurige omstandigheden, waaronder
de bevolking van het eens zo machtige Albion
heden ten dage moet leven. Na een oponthoud van
ca. 2x/2 uur, tijdens hetwelk de benzinetanks van
het vliegtuig worden volgepompt, vertrekt men
voor de grote oversteek naar Gander op New
foundland. Het is pikdonkere nacht en de machine
zit spoedig op grote hoogte (5000 tot 6000 meter)
en nadat een lieftalige stewardess of een voor
komende steward enkele ..drankjes" heeft geser
veerd, doet het gezoem der motoren de passagiers
in slaap dommelen om tegen de ochtend weer ge
wekt te worden voor het ontbijt, dat aan boord
geserveerd wordt. Wat te zeggen van dit ontbijt
of van een lunch, door de K.L.M. aan haar pas
sagiers aangeboden? Het is in één woord uit
stekend; naar mijn smaak wellicht wat te veel.
De landing op Gander zal ik niet gauw vergeten.
Ür was veel bewolking; af en toe kon men de met
sneeuw bedekte beboste berg- of heuveltoppen
waarnemen en nadat de piloot zijn machine liet
zakken en de landingspoging blijkbaar ging on
dernemen, moest hij plotseling weer optrekken;
een tweede en derde poging tot landen mislukten
eveneens en ik moet zeggen, dat men van geen
der passagiers ook maar iets hoorde. Ieder was
stil en gelijk ik zelf zullen velen zich wel hebben
afgevraagd of het inderdaad zal gelukken en of
er nog wel voldoende benzine aanwezig is om op
het zo veel verder gelegen vliegveld Sydney een
landing u?t te voeren. De piloot gaf het evenwel
niet op en bij de vierde poging landden we na
meer dan een uur en na bijna 12 x/2 uur in totaal
in de lucht te zijn geweest, zeer behoorlijk op de
uitstekende en zeer brede baan van dit grote
vliegveld, dat tijdens de oorlog gebruikt werd om
vandaar de grote Amerikaanse bommenwerpers
over de Oceaan naar Engeland te vliegen.
Gander, waar alle grote wereldluchtvaartmaat
schappijen vertegenwoordigd zijn (A.O.A.. T.C.A.,
S.A.S., K.L.M. enz.) bezit een grote hall, restau
rant en bar; alles is zeer ruim gebouwd en voor de
heren is er een pracht gelegenheid om zich na de
vliegtocht van hun overtollige baard te bevrijden.
Er is volop heerlijke tomaten-, ananas- of sinaas
appelsap te krijgen, wederom aangeboden door de
K.L.M. Men heeft h ier gelegenheid de benen eens
wat te strekken en na verloop van circa \x/2 uur
wordt het vertreksein weer gegeven voor de laatste
etappe naar New York. Hiermede waren 5j/> uur
gemoeid; men vliegt voor een groot deel nog
steeds over zee om daarna over Boston naar New
York City te koersen. Het vorige jaar landde ik
te New York nog op het La Guardia vliegveld,
genaamd naar de voormalige burgemeester van
werelds grootste stad, doch sedert enige tijd
landen of vertrekken alle machines van of met
bestemming overzee op het vliegveld Idlewild. Dit
laatste is nog geheel in opbouw en het zal zeker
minstens 5 tot 7 jaar duren alvorens men daar
mede geheel gereed zal zijn. Ik moet zeggen, dat
de ontvangst- en vertrekruimten, welke van tijde
lijke aard zijn op dit vliegterrein, mij Schiphol niet
konden doen vergeten. De douane-formaliteiten
namen dit keer niet veel tijd in beslag; in Amerika
gaan bij de douane-contröle de Amerikaanse
staatsburgers alsmede reizigers met diplomatieke
paspoorten steeds voor, daarna komen pas de
..aliens (vreemdelingen) aan de beurt.
Wat te zeggen van de rit van het vliegveld naar
de City? Deze duurt ongeveer een uur en in het
begin heeft men niet direct de idee in de nabij
heid van een grote stad te zijn. De kleine houten
huizen maken een enigszins armoedige indruk,
doch langzamerheid naderen de hogere gebouwen
en rijdt men in lange rijen auto's de stad binnen.
Overal lichtreclames, welke de aandacht vragen
voor bier (Schlitz, Rupperts enz.), coca cola, siga
retten enz. De rit eindigt bij het Grand Central
Terminal (station), vlak bij het bekende Chrysler
Building en niet ver verwijderd van Times Square,
waar onze nieuwe vertegenwoordigers voor mij in
het Astor hotel een kamer hadden gereserveerd.
